Polityka – polskie wybory 1944-2010

Tutaj, na tych ziemiach historia i polityka przejawiały się w szczególny sposób. Nie jest to jednak tylko lekcja historii, a raczej zapis pewnych zjawisk notowanych w sztuce. Artyści, jak wszyscy obywatele bywają tak samo uwikłani w różne polityczne układy, jest to więc obicie pewnych postaw i poglądów. Sztuka może być zarówno narzędziem propagandy i wyrazem indywidualnej wolności. W szerszym aspekcie także poprzez dobór poszczególnych prac zbieranych do wspomnianych kolekcji, stają się one świadectwem czasów, politycznych wyborów i konieczności. Warto się więc przyjrzeć tym zbiorom i pod tym kątem.

Wystawa została podzielona na cztery działy prezentujące prace obracające się wokół czterech tematów, naturalnie wynikających z charakteru posiadanych dzieł. Prezentowane będą prace m.in. Xawerego Dunikowskiego, Edwarda Dwurnika, Władysława Hasiora, Tadeusza Kantora, Jerzego Kosałki, Piotra Kurki, Zbigniewa Libery, Jadwigi Maziarskiej, Władysława Strzemińskiego, Macieja Szańkowskiego.

Nie ma jednoznacznej definicji określającej czym dokładnie jest polityka. W naszym małym wydaniu polityka to ulubiony temat kawiarnianych spotkań, czasami może nawet styl życia i postrzegania świata, jako wielkiej gry. W klasycznym ujęciu arystotelesowskim dotyczy ona jedynie rządzenia państwem w celu osiągnięcia wspólnego dobra. Inna definicja mówi, że polityka to sposób na uzgadniania zachowań pomiędzy społeczeństwami o sprzecznych interesach i obejmuje szeroki wachlarz sytuacji, w których ludzie działają wspólnie dla osiągnięcia celów, które ich łączą, i konkurują ze sobą, gdy cele te są sprzeczne.

Być może polityka jest to jedynie dążenie do udziału we władzy lub do wywierania wpływu na podział władzy. Czy jednak władza i polityka to jedno i to samo? Trudno przecież byłoby wyobrazić sobie system polityczny bez władzy politycznej. A władza jest instrumentem umożliwiającym wprowadzenie w życie planów oraz decyzji. Dla pełniejszego obrazu należy dodać, iż istotną właściwością polityki jest „odwoływanie się do przemocy”, bo groźba przemocy i ewentualnie jej zastosowanie jest jednak swoistym środkiem ostatecznym. Na przykład dowolny rząd potrafi narzucić swoje reguły – prawa, ponieważ może stosować kary i ma monopol na legalne użycie siły.