Koncert zespołu Huun Huur Tu

Działania te spowodowały, iż grupa postanowiła zmienić nazwę na Huun Huur Tu. Zmianie uległ także nieco skład zespołu. Obecnie do kwartetu należą: Kaigal-ool Khovalyg, Sayan Bapa, Radik Tolouche (Tiuliush) oraz Alexei Saryglar.

Tuwiański kwartet prezentuje śpiew nazywany khoomei, polegający na jednoczesnym wydobywaniu z siebie niemożliwie niskich dźwięków i pomruków oraz dźwięków bardzo wysokich. Najlepsi śpiewacy zespołu potrafią wydobyć z siebie nawet cztery dźwięki naraz.

Magiczna muzyka tuwiańczyków doskonale opisuje hipnotyczną rzeczywistość kraju, z którego pochodzą. Najczęściej podejmowanym tematem w utworach Huun Huur Tu jest charakterystyka przyrody Tuwy: stepy, świst wiatru, galop konia, szmer potoków i odgłosy zwierząt. Celem tej bardziej rytualnie brzmiącej muzyki jest przede wszystkim nawiązanie kontaktu z Ojcem Niebem, Matką Ziemią, zwierzętami, drzewami, a nawet minerałami.

Od 1993 roku zespół z Tuwy intensywnie koncertuje. Do dziś odwiedzili takie kraje jak: USA, Japonia, Anglia, czy Australia. W latach 90-tych grupa koncertowała kilkakrotnie także w Polsce, gdzie muzyka w ich wykonaniu spotkała się z niezwykle entuzjastycznym przyjęciem.

W swoim dorobku artystycznym zespół posiada 6 płyt CD autorskich i kilkanaście nagranych z innymi wykonawcami. Z tuwiańskimi pieśniarzami do tej pory zaśpiewało wiele cenionych zespołów i artystów świata m. in.tj.: Frank Zappa, Ray Cooper, the Chieftains, Kronos Quartet.

Obecnie kwartet Hun Huur Tu uznawany jest za jeden z najciekawszych kwartetów wokalnych świata, a muzyka, którą prezentują zaliczana jest do gatunku tzw. World Music.

"Po nieobcej także i w tamtych stronach erze zespołów pieśni i tańca, zespół ten stara się grać tradycyjną muzykę ludową w nowych warunkach wychodząc z założenia, że 'tradycja muzyczna, która nie ewoluuje skazana jest na śmierć' (cytat z wkładki ich płyty). O wielogłosowym śpiewie alikwotycznym można pisać i pisać. Czy słyszeliście kiedyś coś, co by brzmiało jak kilka nisko lecących bombowców z towarzyszeniem wysokiej, przejmującej męskiej wokalizy? A ci, co byli rok temu w Krotoszynie słyszeli" (Dorota Samociuk, Marcin Skrzypek, "Gadki z Chatki" nr 12/1997)

"Kaigal-ool Khovalyg i Anatoli Kuular (...) przez wiele lat byli syberyjskimi pasterzami, a muzyka towarzyszyła wszystkim aspektom ich życia. Ich niesamowicie brzmiące, niskie, gardłowe głosy są główną atrakcją tej płyty. Rytm wybija wielki bęben, słychać też ludowe instrumenty strunowe oraz perkusyjne, a także - jakże rosyjską - gitarę.

Podobno żadne nagranie studyjne nie jest w stanie choćby w przybliżeniu oddać magii, jaka panuje na koncertach Huun-Huur-Tu. (...)" (Olaf Szewczyk, Gazeta Wyborcza, recenzja płyty "Best Live").